Zijn geboorte
Nicolas is geboren op 26 februari 2001. Hij woog 3,3 kg, en hij had veel haar. De navelstreng zat om zijn nek en hij liet ons schrikken, maar alles kwam goed . Toen we van onze schrik bekomen waren, beseften we dat hij er niet al te best uitzag met zijn kikkerbilletjes en een bult op zijn voorhoofd… Maar we waren zo blij dat hij gezond was! En daarna, werd hij alleen maar mooier en mooier. Toen hij 5 maanden oud was, op 18 juli 2001, schrokken we opnieuw: hij had het adenovirus opgelopen. Gewoonlijk heeft dit virus geen ernstige gevolgen, maar zijn luchtwegen werden aangetast en we waren hem bijna kwijt. Ironie van het leven, precies 19 jaar later, stierf Nicolas.
Een filosofische gangmaker
Nicolas was een rustige baby, maar toen hij opgroeide, verblijdde hij ons met zijn levensvreugde en zijn verbeeldingskracht . Hij hield ervan om de clown uit te hangen, thuis of op school. Toen ik hem kwam ophalen van een stage, vroegen de begeleiders mij hem nog een tijdje te laten blijven , omdat hij zo boeiend vertelde . Iedereen die bij hem in de buurt kwam was van hem gecharmeerd en dat gebruikte hij om zijn doelen te bereiken. Voor de verjaardag van zijn broer stelde hij bijvoorbeeld voor om hem cadeaus te geven waarin hij ook geïnteresseerd was. Zo sloeg hij twee vliegen in één klap. Hij was goed in staat de mensen om hem heen te beïnvloeden.
Hoewel hij een verleidelijke kant had, gebruikte Nicolas die nooit om kwaad te doen. Hij had zo’n groot hart ! Hij was er goed in zich te omringen met goede vrienden, die hem ondanks zijn overlijden nog steeds trouw zijn. Vriendschap stond altijd centraal in zijn leven, maar hij was koppig en ongeremd. Op een dag had hij met zijn vrienden een nacht in het bos georganiseerd, maar zodra de zon onderging, verliet hij de hele groep en ging naar huis om de nacht op een warme plek door te brengen…
Nicolas’ vrolijke kant weerhield hem er niet van een mystieke periode door te maken. Toen hij 8 jaar was, besloot hij dat hij priester wilde worden! Om zijn vader te plagen, die een beetje bezorgd was over deze neiging, zei ik hem dat Nicolas ambitieus was en dat hij paus zou worden! Gelukkig ging it plan weer voorbij, maar hij bleef heel filosofisch en stelde zich vaak existentiële vragen. Hij was altijd nieuwsgierig en vroeg veel ! Zijn vrienden noemden hem “Meester Gigot”, omdat hij altijd overal een mening over had.
Nicolas was fantasierijk en hij had altijd een beetje gekke projecten in gedachten. Zo wilde hij setjes maken van drie sokken en die verkopen “omdat je er altijd één verliest”. Nicolas was even alert, oplettend, opmerkzaam als dromerig. Toen ik me op een dag verkleedde als de kerstman, geloofde hij er niet in, hoewel hij jonger was dan zijn broer, die wel geloofde dat de echte Kerstman voor hem stond.
Een originele en sterke persoonlijkheid
Nicolas was een heel natuurlijk en openhartig kind. Hij uitte zich zoals hij zich voelde. Ik herinner me een episode toen hij op de kleuterschool zat. Op een dag liet hij midden op de speelplaats gewoon zijn broek zakken en ontdeed zich van zijn grote boodschapt. Zomaar. Zijn schooljuffrouw vertelde me over het voorval. Toen ze hem vroeg waarom hij dat had gedaan, antwoordde hij eenvoudig: “Maar dieres doen dat toch ook !”
Alles wat ik tegen de juffrouw kon zeggen was: “Heb je hem gezegd ‘dieren’ te zeggen? Later, toen hij een tiener was, zei hij me dat die rimpels rond mijn ogen niet mooi waren. Soms moest je in staat zijn klappen te incasseren.
Nicolas was vrolijk et lachte veel maar hij kon ook kwaad zijn: als hij boos was, ging hij op zijn knieën zitten, legde een hand aan elke kant van zijn hoofd en bonkte het tegen de vloer… Hij kreeg ook wel eens een vuistslag voor een vriend, maar hij was nooit gewelddadig. Hij haatte conflicten en vechten.
Nicolas was soms een echte waaghals. Hij klom graag overal op, zo graag zelfs dat hij op 4-jarige leeftijd, verkleed als Spiderman, van het balkon sprong met het idee om weg te vliegen. Hij belandde in het ziekenhuis, wat hem er niet van weerhield zich daarna in te houden.. Spelen was zeer aanwezig in zijn leven. Toen ik met hem een straat overstak en ik hem zei dat hij goed naar rechts en naar links moest kijken, vroeg hij me: “Hoeveel levens hebben we? Slechts één, helaas.
Boeken en muziek
Van kindsafaan, hield onze zoon van verhalen vertellen. Toen hij 14 was, begon hij een boek te schrijven genaamd “De Rechten van de Natuur”. Hij liet het liggen na 4 hoofdstukken, en kort voor zijn dood, vertelde hij me dat hij het het weer wilde oppakken. Maar hij zou er niet meer aan toekomen.
Muziek was ook erg belangrijk voor Nicolas. Toen hij 6 jaar oud was, speelde hij op de piano van een vriendin en verzon hij in zijn eentje melodieën. Iemand stelde mij voor hem in te schrijven op de muziekschool omdat hij echt begaafd was. Nicolas zei me: “Ik droom ervan om piano te kunnen spelen. Zoals verwacht verveelde het strenge noten leren lezen op de muziekschool hem al snel , en hij ging er niet mee door. Ik herinner me dat hij er vlak voor zijn overlijden nog eens met me over sprak. Ik zei hem dat hij niet alles kon doen: sport, studie… Muziek naast al het andere zou moeilijk geweest zijn.
Naast zijn andere eigenschappen moet ik toegeven dat Nicolas een zeer rommelig en ongeorganiseerd persoon was.
Als ik een stapel wasgoed naar zijn kamer bracht, “stopte” hij het als een bal in zijn kleerkast. Hij was nogal nonchalant met materiële zaken. Hij hechtte geen waarde aan dingen en besteedde geen aandacht aan zijn spullen. Hij zette bijvoorbeeld zijn dure fiets niet op slot (die had goed gestolen kunnen worden). Niets was ooit erg in zijn ogen, en dat was zijn favoriete uitdrukking toen hij kind was: “Het is niet erg!” Ik herinner me ook dat Nicolas languit op de bank lag. Hij was niet in staat om normaal rechtop te zitten…
Gelukkig rookte of dronk Nicolas niet. In de zeldzame gevallen dat hij zich aan alcohol overgaf, moest het whisky zijn. Nicolas hield er niet van om te verliezen. Hij was een eerlijke jongen… als het hem uitkwam. Hij aarzelde nooit om vals te spelen tijdens spelletjes Uno of Rummikub, zoals velen zich herinneren.Toen hij opgroeide, creëerde Nicolas zijn eigen identiteit, inclusief zijn kleding. Hij durfde stijlen te mengen die volkomen onwaarschijnlijk waren (dat was ook zo met voeding). Hij was niet bang om belachelijk over te komen en daardoor was hij het ook nooit. Maar deze sterke persoonlijkheid was soms maar een omhulsel: hij lachte om alles, zelfs om wat hem pijn deed. Zijn humor verborg een grote gevoeligheid.
Nicolas was een jongen die in staat was zijn liefde voor anderen uit te drukken: voor zijn broers, voor zijn vrienden, voor zijn ouders. Hij hield ervan te knuffelen, te kietelen, hij was teder.
Nicolas was goed op school, maar hij was schandalig lui. Hij werkte zo min mogelijk, wat hem niet belette toch te slagen! Na de lagere school in Saint-Michel, zijn eerste vier jaren middelbaar onderwijs op het atheneum van Esneux en de laatste twee van Sainte-Véronique, ging hij naar de EGC in Bourg-en-Bresse om op universitair niveau economie te studeren
Nicolas en rugby
Nicolas was in heel veel dingen geïnteresseerd: treinen, boeken, lezen, muziek…. Op een dag stelde ik hem voor Rugby te proberen. Ik dacht al twee jaar dat hij gemaakt was voor deze sport. Waarom ? Ik had gemerkt dat Nicolas erg goed tegen pijn kon. Op een dag stootte hij heel hard zijn hoofd en hij zei, zoals gewoonlijk, “Het is niet erg”, ook al had hij een bult zo groot als een ei op zijn voorhoofd! Hij kon ook op heet zand lopen zonder enig ongemak te voelen.
Bovendien draagt rugby waarden uit die hem na aan het hart liggen: familie, kameraadschap. Hij was een flinke en collectieve jongen/. Op 9 jarige leeftijd, was hij al erg sterk. Hij nam deel aan een stage. Hij vond het geweldig en hij stortte zich met hart en ziel op deze sport.
Nicolas begon zijn carrière bij de Standart in Chaudfontaine. Vervolgens ging hij naar het opleidingscentrum Blanc Gravier, een kweekvijver voor kampioenen in die tijd. Hij heeft veel moeite gedaan om in dit centrum te komen omdat er maar weinig uitverkorenen waren. In 2019 speelde hij voor de ASUB in Waterloo, hij vertegenwoordigde België en eindigde 2de. Hij speelde ook in het Europees kampioenschap voor jongeren onder 18 jaar in Rusland in Kaliningrad.
Toen wilde Nicolas naar een prestigieuze rugby academie in Schotland. Maar zijn vader, die al 4 jaar volop meeleefde, wilde dat zijn zoon een “pro-rugby” parcours zou volgen. Zijn vader kreeg het voor elkaar dat hij twee talenten detecties onderging, waarvan één in Bourg en Bresse en hij werd aangenomen. Nicolas wist echter dat hij ook moest studeren: hij was realistisch. Ik had hier vaak met hem over gesproken en hij was het ermee eens. Het was om zijn vader een plezier te doen dat hij naar Bourg-en-Bresse ging.
Maar dit ging niet zonder verdriet en twijfel, het viel hem zwaar ….op verschillende momenten stond hij op het punt te weigeren.
Zijn vader zal verbaasd zijn dit te lezen, want Nicolas heeft zijn gevoelens altijd verborgen gehouden… maar de liefde die hij voor zijn vader koesterde, heeft de doorslag gegeven. En gelukkig maar, want hij hield gelijk van zijn club de USBPA en van de sfeer op het EGC waar hij zijn colleges volgde.
Op geen enkel moment heeft hij er spijt van gehad, integendeel.
In november 2019 kreeg hij een beker omdat hij gekozen was als favoriet van de podiumplaatsen van de OMS 2019.
Deze beker is voor mij zeker de mooiste, want hij vertegenwoordigt geen fysieke overwinning deze beker vertegenwoordigt de mooie kernwaarden van Nicolas.
In totaal heeft Nicolas 10 jaar rugby gespeeld. Het waren mooie jaren. Op een dag, toen ik hem afzette bij een wedstrijd die ik niet kon bijwonen omdat ik zijn broer moest ophalen en ik verdrietig was omdat ik gelijk door moest, zei hij tegen mij: “Weet je, mam, als ik ben waar ik nu ben, dan is dat dankzij jou en alleen dankzij jou”. Ik was trots. Het was een mooie verklaring, Hij was 18 jaar oud. Ik was blij dat hij dat tegen mij zei, want ik had jarenlang heen en weer gerend tussen mijn drie kinderen (die elk een andere sport beoefende) en mijn werk. Ik bracht mijn tijd door met hen overal naar toe te rijden… Dat Nicolas zich mijn betrokkenheid realiseerde en me bedankte, verwarmde echt mijn hart. Zijn vrienden vertelden mij dat hij tegen hen hetzelfde zei over mij.
Nicolas vond het leuk te sjoemelen in onbelangrijke spelletjes maar hij was zeer gul en oprecht in wat voor hem belangrijk was : hij stopte heel veel energie in het vinden van donateurs (tot in Australië) voor de bestrijding van prostaatziektes, en hij was zeer actief voor AINVICTUS (het vinden van sponsors om financiële hulp te bieden aan handirugby).
Nu
Ik mis Nicolas. We missen hem allemaal vreselijk. Maar ik wil iets positiefs doen met deze tegenspoed. Nicolas was vrolijk, fantasierijk, vol levensvreugde, vol empathie… Ik denk dat hij trots zou zijn dat de Stichting die zijn naam draagt een apart en ambitieus project is dat anderen kan helpen.
De speelse uitdrukkingen van Nicolas
Nicolas maakte me vaak aan het lachen met zijn grappige uitdrukkingen in zijn kindertijd. Ik wil ze graag met jullie delen. Ze zullen jullie veel vertellen over de persoon die hij was.
Oktober 2003: Nicolas keek graag naar de tekenfilm “Dora de Ontdekster”. Hij dacht dat haar toverformules ook in het echte leven zouden werken. Toen hij op een dag wanhopig probeerde een doos kleurpotloden open te maken, stak hij zijn arm uit en zei “Open – open”, net als zijn favoriete heldin van dat moment! Helaas, wat met Dora werkte, werkte niet met zijn doos…
November 2003: “Een dobbelsteen is een drol van een dalmatiër”. “Tuinkabouters zijn de baby’s van de Kerstman en Sneeuwwitje”. Logisch…
Oktober 2004: In onze winkel « Caroline » in Tilff bekijkt hij de dvd’s voor kinderen en zegt tegen Christel: “Later is dit allemaal van mij, want ik ga met mama trouwen”.
November 2004: Opa gaat wandelen met Nicolas en zegt “We zijn verdwaald, we kunnen Mamy en Lucas niet terugvinden”. Nicolas toont de badge van Child Focus die op zijn anorak is genaaid en antwoord: “Je moet bellen!”
Toen opa klein was, was ik groot en reed ik hem naar school.
September 2005: Nicolas had een klein ritueel ingesteld. Als hij zei “Handen omhoog”, staken we allemaal onze armen omhoog, en dan kwam hij ons omhelzen.
November 2005: Toen opa met het speelgoed van Lucas aan het spelen was, zei Nicolas tegen hem: “Je mag niet aan het speelgoed van Lucas komen, want dan ziet hij dat wij het hebben aangeraakt, en zelfs als hij het niet ziet, zal ik het hem zeggen!
Januari 2006: Ik leg mijn twee oudste kinderen uit dat hun broertje heel klein zal zijn als ze geboren worden.
- Nicolas: “Lucas gaat de baby slaan”
- Lucas: “Nee, een baby is schattig”
Nicolas: “Ik, ik ben schattig, ik word poesje-lief genoemd”
Ze hadden veel vragen tijdens mijn laatste zwangerschap :
Nicolas: “Heb je een bed in je buik?”
Lucas: “Nee, het is een zwembad.”
Nicolas : “Hij gaat het koud hebben, ik had het koud in je buik.”
Lucas : “Hij ligt in het water, zijn handen zullen rimpelig zijn en als hij eruit komt, zal hij helemaal rimpelig zijn.”
Even later :
Nicolas : “Ik heb niets stoms gedaan, ik had er geen tijd voor!”
Om naar woensdagmiddag te verwijzen: “Het is een halve dag. Het is een piepklein dagje !”
September 2006: Om hun Opa te helpen, geven Lucas en Nicolas hem de houtblokken aan, zodat hij ze in zijn auto kan leggen. Nicolas merkt op: “Het is moeilijk om hout te verbranden!”
November 2006: Kijkend naar Sasha, Nicolas zegt “Ik wil nog een baby! Ik zei hem dat hij er later zoveel mocht hebben als hij wilde. Nicolas: “Ja, ik zal een vrouw kopen. Waar koop je een vrouw?”
Later:
- Nicolas: “Ik wil in een huis wonen, ik zal aan peetoom vragen er een voor me te bouwen.”
Ik: “Je kunt het zelf bouwen. Nicolas: “Nee, ik zou me kunnen bezeren met de hamer!
September 2007: Terwijl Nicolas met zijn Game Boy speelt, vraagt zijn opa of hij het spel aan hem wil uitleggen. Nicolas antwoordt: “Nee, het is te gewelddadig”.
Volgens Nicolas is de Lunch Garden het beste restaurant ter wereld! Hij zegt ook dat zijn vader rijk is “omdat hij vaak verhuist”
Nicolas, na zijn deelname aan een fluitwedstrijd: “Ik deed het beter dan Maëlle. Als ik alleen was geweest, was ik eerste geworden.
We zetten het oud papier in dozen op de stoep. Toen Nicolas deze dozen door het raam zag, riep hij uit: “Mama, de postbode heeft pakjes gebracht!
Op een dag kwam hij in mijn kamer en vond geld op het nachtkastje. Hij schreeuwde, “Ik heb een schat gevonden!
Ik vertelde hem dat hij bij zijn geboorte benen had als kikkerbilletjes en dat ik hem “mijn kleine heks” noemde omdat hij een bult op zijn hoofd had. Dit is wat hij me vertelde: “Het komt door Lucas, hij deed de deur dicht en ik bleef in je buik.
2008
Toen ik een vriendin vroeg of zij haar “Beethoven”-aandelen had verkocht, zei Nicolas, die achterin de auto zat: “O nee, dat moet je niet doen, ik hou van Beethoven! Hij dacht aan de hond in de film, natuurlijk. Lucas, als zijn grote broer, antwoordde:
“Nee, Beethoven is een musicus. Twee merels waren in de tuin aan het ruziën. Ik leg Nicolas uit dat ze vechten voor hun territorium. Onmiddellijk deed Nicolas de deur open naar de tuin en riep naar de vogels:
“Dit is ONS territorium! Op de lagere school had Nicolas een prijs gekregen (een “witte kaart”). In de gang was hij gehurkt op zoek naar zijn anorak. Het schoolhoofd kwam om met hem te praten en knielde neer om op dezelfde hoogte te zitten. Nicolas geeft hem een kus!
2011
Nicolas heeft het over zijn communie doen. “Ik zal een tussendoortje nemen in de ochtend.
Ik: “Heb je het over de hostie Nicolas: “Ja, dat kun je eten.”
2020
De laatste 4-5 jaar hebben we elk jaar een brief aan onszelf geschreven die we in het nieuwe jaar samen lezen… hier is zijn laatste brief aan zichzelf, een paar dagen voor zijn 19e verjaardag:
« Nou, serieus, man, je schrijft dit twee maanden te laat. Maar goed, laten we even kijken. Er is nog niemand in je familie gestorven. Inshala alles zal goed gaan.
Je bent 18, je speelt rugby (nog steeds) maar deze keer bij de USBPA. Je probeert speeltijd te krijgen en je doet het niet slecht. je studeert op het EGC en tot nu toe is het makkelijk.
Je bent een grote luilak dus, haha. Maar met jouw drukke agenda kun je niet veel meer playstation spelen. Zelfs als je af en toe met Sasha zou willen spelen. Op dit moment luister je naar Renaud en Goldman (wie weet waarom). Je bent nog steeds 1.77 lang en 96 kg. Game of Thrones is afgelopen,… maar One Piece nog steeds niet. Je zou aanvoerder willen worden en mee willen doen aan het Europees kampioenschap U20. Je hebt nog steeds verkering met Fanny en dat al bijna twee jaar. Je gaat veel om met Mathio en Yanis. Je ruimt je kamer nog steeds niet op, maar het gaat steeds beter. (je zult binnenkort onafhankelijk kunnen zijn als alles goed gaat). Je houdt contact met Mathio, Tergo, Paul en Bruno. Je werkt aan het Ainvictus project. Je hebt 151 € op je rekening en het is 23:28 uur. Op dit moment ben je ziek en geblesseerd aan je elleboog. Er heerst een epidemie (coronavirus) maar normaal gesproken, als je dit leest, zal de mensheid niet bezweken zijn aan ziektes, een wereldoorlog, Zombie etc. Je hebt veel doelen, ik hoop dat je ze zult bereiken. (je maakt nog steeds een hoop spelfouten). Je zet een website op (PINAMAX). Na het schrijven hiervan moet je je CV in het Spaans maken (omdat je weer met Spaans bent begonnen). Kortom, we komen bij het einde. Je bent een grote eikel , dat je dat maar weet »
« Het is niet erg ! »
Hij had gelijk !