Een woordje van Laurent Poupaert, teamcoach bij Rugby Club La Hulpe
Ik ben de coach van het eerste en enige handirugbyteam in Wallonië, gebaseerd op de rugbyclub La Hulpe. Het is al niet makkelijk voor een officiële club om subsidies of budgetten te ontvangen, maar het is nog ingewikkelder voor een club die net begint, vooral als het gaat om gehandicaptensport.
We begonnen helemaal opnieuw, 3 maanden voor covid, wat mijn toch al verzwakte team nog verder ontwrichtte. Maar we zijn er weer bovenop gekomen en hebben nu een trouw kernteam en toernooiaanbiedingen zo ver weg als Montpellier.
Niets van dit alles is mogelijk zonder de hulp van mensen zoals Nadine. Ik heb het ontstaan van de Nicolas Gigot Foundation gevolgd. Simpelweg omdat ik Nicolas al voor dit alles volgde en dat raakte me echt. Ik ben ook de vader van een rugbyspeler, een jaar ouder dan Nicolas, die op hetzelfde moment naar Frankrijk vertrok om te spelen omdat deze kinderen talent hadden.
Ik deed een beroep op de Foundation omdat Geoffrey, een van mijn rolstoelspelers, een voormalige “klassieke” rugbyspeler is met de bouw van een sterke rugbyspeler en hij niet in de klassieke stoelen paste. We hadden dus iets op maat nodig, met het aanzienlijke budget dat daarbij hoort.
De moeder van Nicolas aarzelde geen seconde toen ik een beroep op haar deed en nu kan Geoffrey echt comfortabel deelnemen aan trainingssessies.
De Nicolas Gigot Foundation is belangrijk voor haar, maar het bestaan van dit soort structuren is ook fundamenteel voor de wereld van de gehandicapten, en dat is wat Nicolas gewild zou hebben.
Namens het hele handirugbyteam van La Hulpe en zelfs de club, wil ik Nadine bedanken voor het brengen van een glimlach op het gezicht van anonieme mensen zoals Geoffrey door het doneren van een prachtige stoel speciaal voor handirugby.
Ik wil ook jullie bedanken, onze donateurs, want zonder jullie was dit allemaal niet mogelijk geweest.
Bedankt, Nadine en vooral Nicolas!
